Rola psychologa w żłobku integracyjnym
„Dziecko chce być dobre.
Jeśli nie umie – naucz, jeśli nie wie – wytłumacz, jeśli nie może – pomóż.”
Podstawowym zadaniem psychologa w żłobku integracyjnym jest czuwanie nad prawidłowym rozwojem dziecka
Psycholog w żłobku integracyjnym obejmuje opieką psychologiczno-wychowawczą dzieci poprzez:
- otaczanie szczególną opieką dzieci w okresie adaptacji;
- obserwacje psychologiczne mające na celu wytypowanie dzieci wymagających wczesnej interwencji i pomocy specjalistycznej;
- dobór właściwych form i metod wychowawczych;
- podejmowanie działań profilaktycznych wspomagających rozwój dziecka;
- prowadzenie zajęć dla dzieci z dysfunkcjami rozwojowymi;
- prowadzenie zajęć grupowych dla wszystkich dzieci rozwijających motorykę małą, mowę, sferę społeczno-emocjonalną, procesy poznawcze.
W zakresie współpracy z rodzicami psycholog:
- prowadzi konsultacje indywidualne oraz poradnictwo psychologiczne i wychowawcze
z zakresu opieki nad małym dzieckiem, rozwoju dziecka oraz trudności wychowawczych;
Prośby Twojego Dziecka
- Szanuj mnie, żebym szanował/a innych
- Wybaczaj, żebym umiał/a wybaczać
- Słuchaj, żebym umiał/a słuchać
- Nie bij, żebym nie bił/a
- Nie poniżaj, żebym nie poniżał/a
- Rozmawiaj ze mną, żebym umiał/a rozmawiać
- Nie wyśmiewaj
- Nie obrażaj
- Nie lekceważ
- Kochaj mnie, żebym umiał/a kochać
- Uczę się życia od Ciebie
- Miłość jest najważniejszą potrzebą wszystkich dzieci
10 wskazówek o wychowaniu dziecka
1. Prośby Twojego Dziecka
2. Słuchaj uważnie tego co mówi Twoje dziecko
3. Granice są potrzebne nawet w najbardziej kochającym się związku, w którym ludzie potrafią się słuchać
Bycie rodzicem polega między innymi na wyznaczaniu granic. Pamiętaj, że jest czymś naturalnym i normalnym, że dziecko testuje te granice. To nie jest niesforność, ale część procesu uczenia się. Dzieci czują się bezpieczniej, jeśli trzymasz się granic, które wyznacza rodzic (pod warunkiem, że są realistyczne), nawet jeśli od czasu do czasu na nie narzekają.
4. Śmiech pomaga rozładować napięte sytuacje
Czasami rodzice stają się tacy poważni, że rodzicielstwo przestaje dawać im radość. Dostrzegaj zabawne strony bycia rodzicem i pozwól sobie na śmiech, kiedy tylko jest to możliwe.
5. Postrzeganie świata z perspektywy dziecka
Wyobrażanie sobie, co czuje Twoje dziecko, jest kluczem do zrozumienia jego zachowania. Przypomnij sobie, jak się czułeś, kiedy byłeś dzieckiem, i jak niezrozumiały wydawał Ci się świat dorosłych, kiedy miałeś poczucie, że potraktowano Cię niesprawiedliwie.
6. Chwal i zachęcaj swoje dziecko
Oczekuj, że dziecko będzie się dobrze zachowywało i zachęcaj je do podejmowania wysiłków. Chwal je za dobre zachowania i staraj się ignorować te niewłaściwe. Im częściej będziesz zrzędzić, tym rzadziej Twoje dziecko będzie Cię słuchać.
7. Szanuj swoje dziecko tak, jak szanowałbyś/szanowałabyś dorosłego
Pozwól mu uczestniczyć w podejmowaniu decyzji, szczególnie tych, które go dotyczą. Uważnie wysłuchaj jego zdania. Jeśli masz zamiar powiedzieć mu coś przykrego, zastanów się, jakby to zabrzmiało, gdybyś powiedział(-a) to komuś dorosłemu. Przeproś, jeśli postąpiłeś niewłaściwie.
8. Ustal porządek dnia
Małe dzieci będą się czuły bezpieczniej i łatwiej będzie Wam uniknąć konfliktów, jeśli ustalisz jasny porządek dnia. Będą się czuły lepiej, jeśli wprowadzisz stałe pory posiłków, snu i głośnych zabaw.
9. Ustal porządek dnia
Jednak staraj się zachować elastyczność w wypadku bardzo małych dzieci. Kiedy już ustalisz zasady obowiązujące w Twojej rodzinie, bądź konsekwentny(-a). Dzieci mogą się poczuć bardzo niepewnie, jeśli jednego dnia wprowadzisz jakąś zasadę, a następnego dnia ją odwołasz. Czasami trzeba ustalić odmienne zasady obowiązujące poza domem, które należy wyjaśnić dziecku.
10. Nie zapominaj o własnych potrzebach
Trudne zachowanie u małych dzieci
Co zrobić, kiedy dziecko gryzie, szczypie i drapie? Oto pięć kroków, które pozwolą ci przetrwać:
Po pierwsze: Nie pozwól się uderzyć, ugryźć, podrapać
Po drugie: Powiedz dziecku o swoich odczuciach
Powiedz spokojnie: „To mnie boli”, „Jest mi przykro, smutno, gdy mnie gryziesz, drapiesz itp”. W ten sposób dziecko dostaje od nas informację, że zachowało się nie w porządku, że sprawiło nam ból. Uczy się, jak nazywają się poszczególne uczucia. Wie, że o uczuciach można, a nawet należy mówić, że przeżywanie różnych uczuć to nie powód do wstydu, ale coś naturalnego, normalnego.
Po trzecie: Towarzysz dziecku w emocjach
Po czwarte: Spokojnie porozmawiaj z dzieckiem o całej sytuacji
Po piąte: Zaproponuj dziecku alternatywną formę radzenia sobie z napięciem
Jeśli dziecko jest starsze powiedz mu, co może zrobić, gdy czuje złość, np.
„Gdy czujesz złość, zamiast mnie gryźć, klaśnij kilka razy w rączki; narysuj to,
co czujesz; podskoczy do góry; zgnieć w kulki kartki papieru”. Dziecko dostaje komunikat, że napięcie można rozładować nie krzywdząc siebie i innych osób. Uczy się, jak sobie radzić z trudnymi emocjami w konstruktywny sposób. Czuje wsparcie ze strony rodziców. Ma poczucie, że jest dla nich ważne, że to, co przeżywa, czego doświadcza nie jest im obojętne.
Do wspólnego czytania proponuję:
Powiedz mi dlaczego …. Nie mogę gryźć koleżanek?, autor: S. Agostini, M. Tonin
Powiedz mi dlaczego… Nie mogę gryźć koleżanek? Czy zastanawialiście się kiedyś, jak wytłumaczyć dzieciom, że czegoś robić nie wolno, że coś nie wypada. Same zakazy nie wystarczą, dziecko musi być przekonane o tym, że jego zachowanie jest niewłaściwe, że kogoś może nim zranić. Ta książeczka w ciepły i pogodny sposób odpowiada na pytanie, dlaczego nie wolno gryźć i kopać innych – słowem, dlaczego przemoc jest zła. Przytoczone scenki z domu i z podwórka, opatrzone fantazyjnymi ilustracjami, działają na dziecięcą wyobraźnię i zapraszają je do samodzielnego myślenia. Ta książeczka to gotowa i mądra odpowiedź na ważne dziecięce dylematy!
KLAPS JEST NIEKONIECZNIE OD RAZU PORAŻKĄ, ALE NA PEWNO BŁĘDEM, KTÓREGO NIE MUSISZ POPEŁNIAĆ!
Dzieci, które otrzymały klapsy:
(Na podstawie WYNIKÓW BADAŃ opublikowanych w 2016 roku przez Elizabeth Gershoff i Andrew Grogana-Kaylora, prowadzonych na całym świecie przez 50 lat, wzięło w nich udział 161 tysięcy dzieci.)
- miały częściej występujące antyspołeczne zachowania
- częściej sprzeciwiały się rodzicom i kwestionowały ich autorytet
- miały większą skłonność do postępowania wbrew ustalonym zasadom
- miały większe problemy natury psychicznej
- częściej zachowywały się agresywnie, co było bezpośrednim efektem naśladowania czynów własnych rodziców
- nie poprawiły swojego zachowania
- miały obniżoną samoocenę
Aby nie bić...
1. Przypomnij sobie swoje prawdziwe uczucia, emocje i myśli, gdy jako dziecko doświadczałeś kary cielesnej. Czy naprawdę już wtedy uważałeś, że bicie jest dobre i zasłużone? Czy po otrzymaniu lania lub klapsa byłeś „grzeczny”, bo dzięki karze zrozumiałeś nieprawidłowość swojego zachowania, czy ze strachu przed kolejnym biciem?
2. Uświadom sobie, że – „choć lanie ci nie zaszkodziło” i mimo bycia bitym (nie dzięki temu!) wyrosłeś na porządnego człowieka – wszystkie kary cielesne, jakich doświadczyłeś w dzieciństwie, były zbędne, a twoi rodzice, bijąc cię, popełniali błąd. Robili to „dla twojego dobra”, bo inaczej nie umieli, ale każdej kary cielesnej można było uniknąć – zawsze jest alternatywa, a dziecka nigdy nie „trzeba” uderzyć.
Kocham.
Nie daję klapsów.
W POLSCE WCIĄŻ SĄ LEKARZE, KTÓRZY PRZEKAZUJĄ KOBIETOM W CIĄŻY INFORMACJĘ, ŻE POWINNY SPOŻYWAĆ REGULARNIE NIEWIELKIE ILOŚCI CZERWONEGO WINA.
TYMCZASEM NAUKOWCY PRZEKAZUJĄ, ŻE NAWET NAJMNIEJSZA DAWKA ALKOHOLU STANOWI ZAGROŻENIE DLA PRAWIDŁOWEGO ROZWOJU DZIECKA.
Alkohol pity przez matkę w ciąży może powodować u dziecka:
- niską wagę urodzeniową
- obniżenie odporności
- opóźnienie wzrostu
- deformację ciała i twarzy
- małogłowie
- trudności w zapamiętywaniu, myśleniu, przetwarzaniu informacji
- jąkanie się lub problemy z artykulacją
- trudności w utrzymaniu równowagi (dziecko może mieć problem ze skakaniem na jednej nodze, schodzeniem i wchodzeniem po schodach, a jego ruchy mogą być nieskoordynowane)
- niezdolność do spontanicznego rozwiązywania problemów
- trudności w radzeniu sobie w sytuacjach społecznych
- nieumiejętność rozporządzania pieniędzmi i czasem
- przymus głośnego mówienia, powtarzania po innych
- zmienność nastrojów
- nadpobudliwość i impulsywność
- problemy z koncentracją uwagi i myśleniem abstrakcyjnym
- problemy z sercem, nerkami, wzrokiem i słuchem
- brak uczenia się na błędach (dziecko nie wyciąga wniosków z poprzednich zachowań) i przewidywania konsekwencji swoich zachowań
- konieczność kontroli i nadzoru dorosłych
Będziesz mieć rodzeństwo
– jak przygotować Malucha …
Eatap 1 - przygotowanie
Bardzo ważne jest, aby przygotować dziecko do pojawienia się rodzeństwa już wiele miesięcy wcześniej. Wraz z rosnącym brzuszkiem na pewno pojawią się pytania, na które trzeba odpowiedzieć. Wspomóc nas w tym mogą różne książeczki, które w sposób adekwatny odpowiadają na pytania „skąd biorą się dzieci?”, „dlaczego mama ma duży brzuszek?”. Ważna jest więc rozmowa i wspólne czytanie tych książeczek. Warto również bawić się z dzieckiem w zabawy, w których lalka ma małego dzidziusia i jest starszy brat/siostra. Pokazujemy w zabawie jak można opiekować się maleństwem, co wolno, a czego nie wolno robić.
Przydatne jest również przypomnienie dziecku, o tym, że ono też było małe. Warto zajrzeć do albumów ze zdjęciami. Przy oglądaniu tłumaczymy jak dzieci rosną i jakie nowe umiejętności nabywają. Jest to ważne, ponieważ maluchy nie wiedzą, że noworodek nie potrafi chodzić i mówić. Trzeba więc dzieci na wszystko przygotować.
Etap 2 - pomoc w opiece
W momencie przyjścia na świat nowego członka rodziny należy wdrażać starszaka do opieki nad młodszym rodzeństwem. Adekwatnie do wieku dajemy różne zadania np. podawanie pieluszki przy przewijaniu, smarowanie kremem, asystowanie przy kąpieli. Ważne aby starsze dziecko czuło się ważne i potrzebne oraz miało poczucie, że jest również częścią opieki nad niemowlakiem.
W tym momencie warto ustalić zasady i obowiązki starszej siostry/brata. Należy omówić z dzieckiem, że jako starszak ma też dużo przywilejów np. może samodzielnie wybierać ubrania, które ubierze do przedszkola, wybrać śniadanie itp. A niestety młodsze rodzeństwo nie ma takiej możliwości (tutaj podkreślamy jak fajnie być już dużym dzieckiem).
Pojawienie się rodzeństwa zawsze wpływa na lekkie osłabienie więzi miedzy matką a dzieckiem, ponieważ nie jest już się w centrum uwagi. Mama musi poświęcić dużo czasu na opiekę nad niemowlakiem, dlatego starszak może czuć się zaniedbywany. Aby temu zapobiegać warto ustalić godzinkę dziennie, tylko dla starszaka. W trakcie tej godzinki uwaga rodziców powinna być skierowana na wspólną zabawę.
Ważne wskazówki !!!
- Trzeba zwrócić jak największą uwagę na to, by nigdy nie krytykować starszaka przed innymi.Nie mówimy, że jest złym bratem, złym dzieckiem. Warto natomiast chwalić go przed innymi i opowiadać jak ładnie opiekuje się młodszym rodzeństwem.
- Należy chwalić samodzielność dziecka. Jeśli samo zje, samo się ubierze trzeba je za to pochwalić i pokazywać, że młodsze dziecko jeszcze tego nie potrafi, a ono już to robi.
- Należy ciągle tłumaczyć dziecku, że młodszy brat/siostra nie potrafi samo jeść, ubrać się i pójść do toalety. To przywilej dużych dzieci i osób dorosłych.
- Należy zwrócić uwagę na to jak zachowują się inni członkowie rodziny. Nie powinni w jasny sposób okazywać więcej zainteresowania młodszemu dziecku.
- Trzeba zawsze reagować na agresję dziecka wobec młodszego rodzeństwa. Jak dziecko się już uspokoi należy spokojnie porozmawiać dlaczego tak zrobiło, wyjaśnić, że jest to złe zachowanie a jeśli się powtórzy ustalić karę.
- Należy zadbać o prywatność dziecka, aby młodsze rodzeństwo nie naruszało jego przestrzeni. Starszak powinien mieć swoje zabawki, którymi nie musi się dzielić z młodszym rodzeństwem.
- Warto pokazać dziecku, że młodsze rodzeństwo je naśladuje. Pomocne przy tym są wszelkie zabawy w naśladowanie (naśladowanie ruchów, gestów, mimiki twarzy). Dziecko będzie się czuło wzorem dla młodszego rodzeństwa
